15 Temmuz Gazisi Üzeyir Civan: Kolumu Kaybettim Ama Cennet Vatanımı Kaybetmedim

Fetullahçı Terör Örgütü'nün (FETÖ) hain darbe girişimini öğrenen Üzeyir Civan, o karanlık gecede ailesi, akrabaları ve arkadaşları ile birlikte Sabiha Gökçen Havalimanı'na giderken Tuzla Orhanlı gişelerinde darbecilerle karşılaştı. Direnişin ön saflarında yer alan Civan, darbecileri uyarmak amacıyla yanlarına giderken açılan ateş sonucu kollarından ağır yaralandı. Kahraman gazi yardıldıktan sonra yine aynı bölgede direnişe devam eden bazı vatandaşların yardımıyla Kurtköy'deki özel bir hastaneye götürüldü. Tüm müdahalelere rağmen sol kolunu kaybeden Civan, 9 yıl sonra o karanlık geceyi anlattı.

“Hayatımın En Unutulmaz Günüydü”
O karanlık gecede yaşadıklarını anlatan Civan, “Hayatımın en unutulmaz günüydü. Vatanımız ve milletimiz tehlikedeydi. Ben 1980 darbesini yaşadım. Tekrar o günlere dönmemek için bu tehlikeden çıkabilmemiz adına, yüzlerce yılımızın tekrar heba olmaması için ailemiz, arkadaşlarımız ve akrabalarımızla birlikte sokağa çıktık. Sabiha Gökçen Havalimanı'na giderken yolda darbecilerle karşılaştık. İlk karşılaştığımızda askerleri ikna etmeye çalıştık. Darbecilerin kirli emellerine alet olmamalarını istedik. Gişelerin altına 500 metre uzaktayken, kardeşlerimizin ellerinde bayraklarla tekbir getirdiklerini gördüm. Ben de seyirci kalmak istemedim ve yanlarına gitmek istedim. Oraya gittiğimde sloganlara katıldım, maalesef silah sesleri ile karşılaştık. Gişelerin ortasına geldiğimde yolun karşı tarafındaki çimlik alanda 7-8 darbecinin mevzilendiğini gördüm. Onları da uyarmak için iki elimle havaya kaldırarak 'Durun, yapmayın. Silahlarınızı bırakın. Hepimiz kardeşiz' diyerek üzerlerine doğru koştuğumda sağ elimden ve sol kolumdan kurşun yedim.” şeklinde konuştu.

“Ameliyattan Uyandığımda İlk Sözüm 'Vatan Selamette Mi' Oldu”
Civan sözlerini şöyle sürdürdü: “O anda yaralandığımın farkında bile değildim. Koluma elektrik çarpmış gibi hissettim. Ardından yere yattım. Sol kolumu kaldırmak istediğimde sadece bir et parçasının sol kolumu tuttuğunu anladım. Etraftaki gençler bana yardım etti, koluma tampon uyguladı ve daha güvenli bir yere götürdüler. Hastaneye götürüldüm ve ameliyat oldum. Hastanede uyandığımda yanımda yeğenim vardı. Ona ilk sorum: 'Bitti mi?' oldu. Yeğenim benim ameliyat olup olmadığımı düşündü. 'Hayır, yeğenim. Olaylar bitti mi, vatan selamette mi?' dedim. Aldığım cevabın ardından derin bir nefes alarak 'Elhamdülillah' dedim. Kolumu kaybettim ama cennet vatanımı kaybetmedim. Keşke bin kolum, bin canım, bin evladım olsa da seve seve vatana feda olsa. Yine olsa yine çıkarız, bir canımız var onu da seve seve vatan için feda ederiz. Bu vatan hepimizin. 15 Temmuz'u unutmadık, unutmamız da mümkün değildir.”